یازهرا

انه ليس له سلطن على الذين ءامنوا و على ربهم يتوكلون(1).
توكل و تكيه مؤمن تنها به خداست بر خدا توكل كنيد اگر ايمان آورده‏ايد(2). لازمه توحيد اين است كه توكل هم تنها به او شود. از هيچ‏كس و هيچ چيز نترسد جز از خدا و به هيچ‏كس و هيچ چيز هم اميد نداشته باشد جز به خدا.
اگر توحيدش درست باشد هيچ وقت از فقر نمى‏ترسد. اين ترسهايى كه سد راه مى‏شود، از ضعف ايمان است وگرنه مؤمن از هيچ حرفى و پيشامدى متزلزل نمى‏شود؛ چون قوت قلب و تكيه‏اش فقط خداست.
خلاصه، نتيجه توحيد در افعال، توحيد در خوف و رجا و توكل و ساير جهات است.
اين‏كه بايد مؤمن اهل توكل باشد، امر عقلى است. عقلا واجب است كه به خدا توكل كرد؛ چون كارها همه به دست خداست، پس تكيه هم بايد بر خدا باشد و اين هم حقيقت لازم دارد، نه اين‏كه به زبان تنها بگويد: بر خدا توكل كردم(3). يا: كارم را به خدا واگذار نمودم(4). حال و قلب مى‏خواهد. دل انسان است كه متوكل مى‏شود و گفتيم كه از علم و حال و عمل پيدا مى‏شود. اساس توكل علم است و حقيقتش كه نتيجه عمل است، حال مى‏باشد و آثارش عمل است.1-نحل: 99.
2-…و على الله فتوكلوا ان كنتم مؤمنينمائده: 23.
3-…عليه توكلت و اليه أنيب هود: 88.
4-…أفوض أمرى الى الله ان الله بصير بالعباد مؤمن: 44.

راهكارهاى اهل توكل شدن‏

حقيقت توكل چيست و چكار بايد كرد تا متوكل شد؟
توكل از ماده وكالت است. وكالت دو طرف دارد: موكل و متوكل عليه. كسى‏كه وكيلى براى خودش مى‏گيرد، به او موكل و متوكل مى‏گويند؛ چنانچه آن‏كه را وكالت داده و به او تكيه مى‏كند وكيل و متوكل عليه نامند. خدا را وكيل بگير و كار خودت را به او واگذار كن، نه ديگرى: …فاتخذه وكيلا(5).

صفحات: 1· 2